ភាពគ្មានផ្ទះសម្បែង ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអំឡុងពេលមានវិបត្តិ និងដោយមិនគិតទៅដល់សញ្ជាតិ ឬឋានៈផ្លូវច្បាប់របស់បុគ្គល គឺជាការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សតាមព្រឹត្តិហេតុ។ ការការពារចម្បងដែលផ្តល់អោយតាមរយៈសិទ្ធិមានលំនៅឋាន ក៏ដូចជាសិទ្ធិខាងសុខភាព និងសិទ្ធិមានម្ហូបអាហារ គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្ស និងការថែរក្សាជីវិត ដែលសិទ្ធិទាំងនេះមិនអាចត្រូវបានគេបង្អាក់សោះឡើយ ទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនៃការដាក់ប្រទេសក្នុងគ្រាអាសន្នក៏ដោយ។ នៅក្នុងបរិបទនេះ រដ្ឋទាំងឡាយ ត្រូវតែដោះស្រាយនូវតម្រូវការលំនៅឋានរបស់ប្រជាជនដែលគ្មានផ្ទះសម្បែងជាបន្ទាន់ និងដោយអាទិភាព ដើម្បីធានាឱ្យមានការការពារស្មើគ្នាប្រឆាំងនឹងមេរោគឆ្លង និងការការពារចំពោះប្រជាជនទូទៅ។

• ភាសាខ្មែរ